ALAN ARKIN (Arlin Forester) przez wiele lat uznawany był za aktora niezwykle utalentowanego i wszechstronnego, umiejącego odnaleźć się na dużym i małym ekranie, a także na scenie teatralnej. Urodzony w Nowym Jorku, Arkin zadebiutował w Chicagowskim teatrze rewiowym Second City. Praca ta doprowadziła go na Broadway, gdzie otrzymał główną rolę w sztuce Carla Reinera Enter Laughing, za którą został wyróżniony nagrodą Tony. W następnym roku znów wystąpił na Broadwayu w przedstawieniu LUV Murraya Schisgala, które stało się wielkim przebojem tego sezonu. W 1998 r. w Promenade Theatre reżyserował i współtworzył razem z Elaine May sztukę „Power Plays”, w której również zagrał.
Pierwszą sztuką samodzielnie wyreżyserowaną przez Arkina było Eh?, wystawione w teatrze Circle in the Square z udziałem Dustina Hoffmana. Tuż potem otrzymał nagrodę Obie za reżyserię dramatu Jules’a Feiffera Little Murders, po czym wystawił jego kolejną sztukę The White House Murder Case. Sztuki były pokazywane z powodzeniem przez kilka kolejnych sezonów. W następnych latach Arkin wyreżyserował jeszcze The Sunshine Boys na Broadwayu, Rubbers and Yanks Three w American Place Theater, Joan of Lorraine w teatrze Hartmana w Stamfordzie, The Sorrows of Stephen w Burt Reynolds Theatre z udziałem swego syna Adama oraz Room Service w Roundabout w Nowym Jorku.
Za swoją pierwszą rolę filmową w The Russians Are Coming, The Russians Are Coming otrzymał Złoty Glob dla Najlepszego Aktora i nominację do Oskara. Po raz drugi został nominowany do Oskara za rolę w filmie Serce to samotny myśliwy, która przyniosła Arkinowi również nagrodę Krytyków Nowojorskich. Zagrał też w takich filmach jak: Paragraf-22, Little Murders (który również reżyserował), Joshua: Then and Now, Teściowie, Edward Nożycoręki, Havana, Glengarry Glen Ross, Four Days in September, Matka Noc, Slumsy Beverly Hills, Gattaca, Steal Big, Steal Little, Jakub Kłamca, Grosse Pointe Blank, Ulubieńcy Ameryki, Trzynaście rozmów o tym samym, Czekając na cud oraz The Novice.
Arkin był reżyserem i scenarzystą dwóch krótkich filmów T.G.I.F. i People Soup. Pierwszy z nich otworzył Nowojorski Festiwal Filmowy, zaś drugi otrzymał nominację do Oskara w kategorii filmów krótkometrażowych. W ostatnim czasie Arkin pracował przy filmie animowanym Bee Movie, którego scenarzystą i reżyserem był Jerry Seinfeld oraz Little Miss Sunshine reżyserowanym przez Jonathana Daytona i Valerie Faris.
Arkin wystąpił w bardzo chwalonym serialu produkcji A&E 100 Centre Street, którego scenarzystą i reżyserem był Sidney Lumet. Dwie inne kreacje telewizyjne Arkina w The Pentagon Papers dla sieci FX oraz w Escape From Sobibor przyniosły mu nominacje do nagrody Emmy. Wystąpił gościnnie w roli ojca swojego prawdziwego syna Adama Arkina w Chicago Hope, za co po raz kolejny został nominowany do nagrody Emmy. Zagrał też w Varian’s War kanału Showtime. Ostatnio można go było zobaczyć obok Antonio Banderasa w reżyserowanym przez Bruce’a Beresforda filmie Pancho Villa we własnej osobie.
Arkin wyreżyserował telewizyjną adaptację broadwayowskiej sztuki Twigs z Carol Burnett oraz The Visitor z Jeffem Danielsem, Swoozie Kurtzem i Julie Haggerty, sztukę obsypaną licznymi nagrodami międzynarodowych gremiów.
Kiedy nie jest akurat pochłonięty pracą aktorską bądź reżyserską, Arkin oddaje się muzyce i pisaniu. Jest autorem sześciu książek wydanych przez Harper/Collins, zaś jego ostatni tytuł przeznaczony dla dzieci Cassie Loves Beethoven ukazał się nakładem wydawnictwa Hyperion. Wcześniejsza powieść Arkina The Lemming Condition, wielokrotnie wznawiana, została uhonorowana nagrodą Księgarzy Amerykańskich poprzez umieszczenie jej na liście White House Library.
poleca:
